Nepali ka qenë prej kohësh një vend i përfshirë nga krizat politike, korrupsioni i pandëshkuar dhe një apati shoqërore që kishte zbehur çdo besim se ndryshimi ishte i mundur. Por mjaftoi një fjalim i mbajtur nga një nxënës 16-vjeçar, Avishkar Raut, për të ndezur një zjarr që politika dhe establishmenti i vjetër nuk e kishin parashikuar.
Nxënës i Holy Bell School dhe “head boy” i kësaj shkolle, Raut foli në një ceremoni në mars me një pasion që kapërceu kufijtë e sallës së shkollës dhe u bë thirrje e brezit të tij: “Ne jemi zjarri që do të djegë padrejtësitë”.
Fjalimi i tij, i shpërndarë në rrjetet sociale, shpejt u bë viral dhe ndezi një valë protestash që tronditën gjithë vendin.Protestat, të udhëhequra kryesisht nga brezi i ri, nuk lindën vetëm nga një fjalë, por nga një grumbullim frustrimesh të akumuluara prej vitesh: mungesa e mundësive, pabarazitë e thella, korrupsioni i strukturuar dhe një elitë politike e shkëputur nga realiteti.
Ato u përshkallëzuan sidomos pasi qeveria vendosi kufizimin e platformave të mediave sociale – një vendim që jo vetëm nuk i ndali, por i shtyu të rinjtë të dalin në rrugë edhe më të vendosur. Në këtë klimë represive, zëri i një adoleshenti u shndërrua në simbol të një brezi që nuk pranon më të heshtë.
Situata u përkeqësua kur policia reagoi me dhunë, duke shkaktuar dhjetëra viktima dhe qindra të plagosur. Kryeministri dha dorëheqjen, ndërsa ndërtesat qeveritare dhe vetë parlamenti u sulmuan nga turma të revoltuara. Nga qeverisja deri te hotelet luksoze, protestuesit synuan gjithçka që përfaqësonte pushtetin e privilegjuar.
Në qendër të kësaj vale që nuk u ndal nga plumbat dhe dhuna, figura e Avishkar Raut mbeti një pikë referimi moral dhe simbolik. Ai nuk është politikan, nuk ka pushtet formal, por fjala e tij i dha një kuptim të ri mobilizimit të rinisë nepaleze.
Rasti i Avishkar-it ka një domethënie më të gjerë sesa kufijtë e Nepalit. Ai tregon fuqinë e brezit të ri dhe të mediave sociale për të thyer murin e apatisë. Ai tregon se një fjalë e thënë me guxim mund të shkaktojë një lëvizje që ndryshon ekuilibrat politikë.
Për shumë të rinj nepalezë, Avishkar është dëshmi se nuk ka moshë për të folur kundër padrejtësisë dhe se zëri i brezit të ri mund të jetë më i fortë se heshtja e një kombi të tërë.
Nëse ky moment do të shndërrohet në një reformë reale apo do të shuhet në radhët e historisë së trazuar të Nepalit, kjo mbetet për t’u parë. Por një gjë është e qartë: Avishkar Raut ka treguar se shpresa nuk shuhet, edhe kur sistemi duket i kalbur. Dhe kur shpresa vjen nga goja e një adoleshenti, ajo bëhet më e fuqishme se çdo premtim politik.
