Pasi është mbyllur Panairi i Librit, një emër mbetet ende të kumbojë fort në kujtesën e lexuesve: Elena Kadare. Ajo u rikthye para publikut shqiptar me një vepër të re tregimesh të titulluar “Gruaja e lirë”, një libër që shënon një kapitull të ri, sa personal aq edhe letrar, në rrugëtimin e autores.
Në këtë përmbledhje të re, Elena shëtit mes hapësirave gjeografike dhe emocionale, duke udhëtuar nga Pogradeci i gjërave të vogla e të përditshme, te Parisi i ritmit modern, nga Tirana e vështirë e të shkuarës, te bota krijuese e Kinostudios. Personazhe të zakonshëm dhe figura të njohura, mes tyre edhe Lasgush Poradeci, rikthehen në letër përmes një vështrimi të butë dhe një pjekurie narrative që vjen vetëm pas një jete të tërë përballë letërsisë.
Ky botim vjen në një moment të ndjeshëm për shkrimtaren. Tashmë ajo paraqitet jo më si bashkudhëtare e gjeniut Ismail Kadare, por si autore e vetmuar përballë lexuesit. Vetë ajo është shprehur se ende nuk është mësuar me lirinë që i solli humbja e bashkëshortit. Liri e dhimbshme, por e domosdoshme, që e shtyn të kërkojë zërin e saj të pandikuar. Ndërsa nga piedestali i letërsisë, figura e Ismailit vazhdon ta shoqërojë, me një miratim të heshtur: “Është libër i mirë.”
Me këtë vepër, Elena Kadare duket se po çlirohet nga pesha e mbiemrit të madh që ka mbartur gjatë gjithë jetës. Ajo tani kërkon të njihet jo si gruaja pranë një titani, por si një autore më vete, duke hapur një udhëtim të ri në letërsi, pa mburoja dhe pa krahasime.
Rikthimi i saj në skenën letrare është pritur me interes të veçantë nga lexuesit, që e panë daljen e saj publike si një hap të qetë, por thelbësor. “Gruaja e lirë” vjen si një dëshmi e një zëri që ka mbijetuar dhe që vazhdon të flasë me elegancë, ndjeshmëri dhe një maturi artistike që kërkon të dëgjohet për atë që është, jo për atë me kë ka ndarë jetën.
Në fund, Elena ngjan si një Kadare që më në fund ecën vetëm, në një rrugë të gjatë e të hapur të letërsisë, duke kërkuar konfirmimin e vetvetes.
