Në fund të korrikut 2025, Kina ndërmori një hap të rëndësishëm social‑ekonomik: miratoi për herë të parë një skemë kombëtare të subvencioneve për kujdesin ndaj fëmijëve, duke ofruar 3,600 juanë në vit për çdo fëmijë nën moshën tre vjeç. Kjo politikë, efektive që nga 1 janari 2025, synon të përballojë krizën demografike të një vendi që regjistroi rënie për të tretin vit radhazi në numrin e lindjeve.
Pritet që kjo ndihmë direkte të prekë më shumë se 20 milion familje çdo vit. Përtej shumës modestë, skema simbolizon një angazhim të fuqishëm të qeverisë për mbështetjen e familjeve dhe ndryshimin e narrativës publike mbi lindshmërinë.
Ndërkohë, udhëheqësit shtetërorë paralajmëruan një hap tjetër: heqjen e tarifave për vitin e fundit të kopshtit publik dhe ulje të tarifave në institucionet private për një rrugë drejt arsimit parashkollor falas. Kjo iniciativë është pjesë e një strategjie më të gjerë për të përkrahur lindjen dhe për të nxitur konsumimin e brendshëm.
Megjithatë, ekspertët paralajmërojnë se pa reforma të thella në shërbimet e kujdesit për fëmijët, pushimet prindërore dhe mbrojtjen e grave në punë, kjo masë mund të mos ndryshojë rrjedhën e trendit demografik. Skema ka efekt simbolik dhe praktik, por ndikimi i saj në ritmin e lindjeve mund të mbetet i kufizuar pa një paketë më të gjerë politikash familjare.
Në një kontekst global, Kina po i bashkohet vendeve që ofrojnë mbështetje fiskale direkte për lindshmërinë, si Koreja e Jugut, Polonia apo vendet nordike — ku subvencione mujore janë shumëfish më të larta. Megjithatë, për shkak të kostove të larta të jetesës dhe barriera të tjera sociale, studimet tregojnë se edhe në ato vende rezultatet kanë qenë të përziera.
Për të kuptuar pse Kina po i rikthehet sot subvencioneve për lindshmëri, duhet parë trashëgimia e politikës famëkeqe të “një fëmije” që u zbatua nga viti 1980 deri në 2015. Kjo politikë, ndonëse solli ulje drastike të rritjes së popullsisë, la pasoja të thella shoqërore dhe demografike: plakjen e shpejtë të popullsisë, mungesën e fuqisë punëtore dhe një pabarazi të theksuar gjinore për shkak të preferencës për djem. Me liberalizimin gradual të kësaj politike – fillimisht me lejimin e dy fëmijëve më 2016 dhe më pas tre fëmijëve më 2021 – qeveria kineze shpresonte një kthesë të menjëhershme, por rezultatet ishin zhgënjyese.
Kostoja e lartë e jetesës, mungesa e mbështetjes institucionale dhe rënia e interesit të të rinjve për të pasur familje e bënë të qartë se kufizimet nuk ishin më problemi kryesor – dhe kështu Kina po hyn në një epokë të re, ku qeveria nuk e kontrollon më lindshmërinë, por përpiqet ta nxisë me çdo kusht.
Në përfundim, Kina po ndryshon narrativën ndaj mbështetjes së familjes duke investuar në skema të drejtpërdrejta dhe të integruara, por rruga drejt një rigjenerimi demografik mbetet e gjatë dhe e vështirë.
